VASSILIS PAPAKONSTANTINOU PRIN TO TELOS
Before the end
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
The little train was going round lightened and pale, in the air
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
down there, the sea with a boat, the moon a bit further
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
I remember you often wearing a white dress
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει
I was holding your hand, "what we are living" you told me "is not enough for me"
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
In the songs that the two of us were singing, the voices turned low
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
a carved heart on the bench, that soon afterwards was betrayed
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
once, you'd told me "it can't be, others must have felt thus too
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
before the end, how silence looks like a great love"
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
and I, that live forever here and I go away again and again before seeing the end
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
every night that goes by, I return anew, turn into darkness and I give in
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
to your rythm, that still burns this body, which endures for years now without a shadow
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
every night that goes by like a movie and all that we've lived is displayed on a square background
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Every night that goes by, always here
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
and I keep going away before we're left alone, so that I don't see the end
Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
The ladder - of iron and you kept telling me "only a few of us will be left"
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
the night started becoming deeper and the air suffocates me
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Forgotten engines and masterless in the dust of the street
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
Imagine that the ground was black and white and you were the pawn
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
once you'd told me "it can't be, others must have felt thus too,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
before the end, how silence looks like a great love"
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
and I, that live forever here and I go away again and again before seeing the end
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
every night that goes by, I return anew, turn into darkness and I give in
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
to your rythm, that still burns this body, which endures for years now without a shadow
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
every night that goes by like a movie and all that we've lived is displayed on a square background
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Every night that goes by, always here
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
and I keep going away before we're left alone, so that I don't see the end
Imagination is more important than knowledge.
A. Einstein